اگر چشم برزخی یا چشم بصیرت داشتیم می توانستیم، تجسم اعمال خودمان و یا دیگران را ببینیم. کسانی که چشم برزخی دارند ملکوت برزخی اعمال را می بیند و نسبت به آن واکنش نشان می دهند. البته برخی که دارای چشم بصیرت هستند نه تنها ملکوت اعمال بلکه نیت ها را هم می بینند و وقتی کسی نیت بد یا خوبی داشته باشد صورت ملکوتی فرد را می بینند که کاری خوب یا بد را نیت کرده است.

اصولا پرندگان و برخی از حیوانات مانند سگ ها وقتی با انسانی رو به رو می شوند از نوع حرکات و رفتارهای انسان می فهمند که قصد تعرض دارد یا ندارد. سگ ها حتی می توانند از واکنش های تعریقی بدن انسان بفهمند که شخص ترسیده یا نترسیده است. اگر بوی ترس را بشنوند قوی تر و جسورتر می شوند و حمله می کنند و اگر بر خلاف آن احساس کنند پا به فرار می گذارند.

در حقیقت برخی از حیوانات به تحلیل اعمال و رفتار ما می پردازند و نیت را به دست می آورند و برخی به یک شکلی نیت خوانی می کنند و رفتار خودشان را بر اساس نیت طرف مشخص می کنند.

البته انسان ها به طور طبیعی از این ویژگی برخوردارند ولی از آن جایی که فطرت خویش را با گناه، آلوده و دفن می کنند و فتیله چراغ عقل خود را پایین می کشند و نور آن را کاهش می دهند، قدرت تشخیص خوب و بد را از دست می دهند. در آیات قرآنی از جمله آیات 7 تا 10 سوره شمس و آیه 29 سوره انفال و مانند آن این معنا به دست می آید که انسان در صورت اعتدالی فطرت هم قدرت تشخیص خوب و بد و حق و باطل را دارد و هم بر اساس همین فطرت سالم به سمت خوبی کشیده شده و از بدی پرهیز می کند. از این رو کودکان کسانی را که نیت بدی در حقشان داشته باشند می شناسند و واکنش عصبی و هیجانی نشان می دهند و با گریه و زاری خودشان را آنان دور می کنند.

مومنان نیز این گونه هستند. لذا وقتی دو نفر مومن به یکدیگر می رسند احساس امنیت و آرامش می کنند و به یکدیگر علاقه پیدا می کنند ولی وقتی با یک نفر کافر و مشرک و گناهکار مواجه می شوند در خود احساس نفرت و بیزاری می کنند هر چند که نمی دانند چرا چنین حالتی را نسبت به فردی دارند.

وقتی ما شامه تند و تیزی داشته باشیم در آن صورت می توانیم آثار خوش و ناخوش اعمال خودمان ودیگران را بشنویم و ببوییم. کسانی که دارای شامه برزخی هستند وقتی غذایی در نزدشان می آید که حرام باشد با آن که خیلی زیبا و ظاهری خوش دارد ولی میلی به غذا پیدا نمی کنند و احساس سیری در خودشان می یابند و یا اگر خدای نکرده خورده باشند معده شان آن را پس می زند و بیرون می ریزد. گاه می شود که پس از خوردن حالت تهوع به آنها دست می دهد و استفراغ و قی می کنند و همه آنچه را از حرام خورده اند بیرون می ریزند.

اصولا مومن این گونه است؛ زیرا بر فطرت خود است و حق و باطل را می شناسد و نسبت به حق گرایش و نسبت به باطل گریزان است؛ هر چند که گاه علت آن را نمی فهمد.

به هر حال، هر چیزی از خوب و بد، بو و نشانه ای دارد که آدمی می تواند آن را بفهمد و خوشحال و بدحال شود. البته در قیامت این مساله بیشتر خودش را نشان می دهد چرا که آنجا، مقام تجسم اعمال خوب و بد است. در بهشت بوی خوش در جریان است زیرا همه دارای اعمال نیک و نیت های خوب هستند؛ اما در دوزخ بوی گند تعفن آزاردهنده بر می خیزد که برخی از خود دوزخیان به فریاد و گلایه در می آیند، زیرا دوزخیان متفاوت و هم چنین گناهان متفاوت است. برخی از گناهان بوی بدتری دارند به گونه ای که گند آن همه را می آزارد.

بوی تعفن زنا و دروغ

امیر المؤمنین(ع) درباره بوی گند گناه زنا فرمودند: هنگامی که روز قیامت فرا برسد، خداوند باد بدبویی را به وزیدن می اندازد که از بوی آن اهل محشر ناراحت می شوند، تا آنجا که این باد می خواهد نفس مردم را بگیرد. در این هنگام منادی صدا می زند: آیا می دانید بویی که شما را اذیت کرد، بوی چیست؟ مردم می گویند: خیر. همین قدر می دانیم که خیلی اذیت شدیم، به حدی که بیش از این امکان نداشت. به آنان می گویند: این بوی زناکاران است که زنا کرده و بی توبه از دنیا رفتند. آن ها را لعنت کنید که لعنت خدا بر آنان باد. و در صحرای محشر کسی نمی ماند، مگر این که می گوید: خدایا زناکاران را لعنت کن.[1]

اگر کسی فطرت خودش را سالم نگه داشته باشد و یا چشم برزخی و شامه برزخی اش کار افتاده باشد همین بوی متعفن گناه زنا را در این دنیا از کسانی که زنا می کنند استشمام می کند.

رسول خدا(ص) درباره بوی گند گناه دروغ فرموده است: ان المؤمن اذا کذب بغیر عذر لعنه سبعون الف ملک و خرج من قلبه نتن حتی یبلغ العرش؛ مؤمن هرگاه بدون عذر دروغ بگوید، هفتاد هزار ملک، لعنتش می کنند (یعنی ازخدا می خواهند که از رحمت خود دورش سازد، مورد لطفش قرار ندهد) و نیز بر اثر دروغ، بوی گندی از قلبش بیرون می آید که جهان را پر می کند و می رود تا به عرش خدای برسد.[2]

خوش بو کردن خود با استغفار

از آنجایی که برخی از مردم به دلایل گوناگون از جمله سستی ایمان، کژفهمی و خطا و اشتباه و یا مانند آن گرفتار انواع و اقسام گناه می شوند، یا بیماری حسد و کینه در دل ایشان رخنه کرده، هر از گاهی حسادتی می ورزند، دروغی می گویند، غیبتی می کنند، و یا گناه و خطایی مرتکب می شوند، باید بدانند که بوی گندی از ایشان بلند می شود که حتی افراد دیگر را می آزارد. اینان برای این که خوش بو شوند و از بوی تعفن گناه رهایی یابند، باید خودشان را به عطر الهی استغفار خوشبو کنند تا خودشان و دیگران از ایشان رنج نبرند و بوی گندشان آزار نرساند.

شیخ طوسی در کتاب امالی از امیرمومنان علی(ع) نقل می کند که پیامبر(ص) فرمود: تعطروا بالاستغفارلاتفضحنکم روائح الذنوب؛ خودتان را با استغفار خوش بو و معطر گردانید تا بوی گناه شما را رسوا و مفتضح نگرداند.[3]

از این روایت به دست می آید که هر گناه، بوی بدی دارد که باعث رسوایی گناهکار می شود و انسان می بایست برای رهایی از آن خودش را با استغفار خوشبو کرده و از شر و آثار وضعی آن در امان نگه دارد.

البته باید توجه داشت که از کار و نیت نیک انسان نیز بوی خوشی متصاعد می شود که مومنان را به سوی خود می کشاند. از این روست که گفته اند: کبوتر با کبوتر باز با باز؛ کند همجنس با همجنس پرواز؛ زیرا بوی خوش مومن جاذب مومن است و بوی گند کافر و گناهکار، گناهکار را به سوی خود جلب می کند. برخی از مردم می گویند این گناهکاران چگونه یکدیگر را می شناسند؟ باید گفت با همین بوی متعفنی که از یکدیگر استشمام می کنند به سمت هم کشیده می شوند. از این رو زناکاران به سرعت یکدیگر را در یک جمع شناسایی می کنند و به سمت هم می روند؛ زیرا از بوی خوش مومن و نیکوکار آزار می بینند و فرار می کنند.

پی نوشت: